3. Młodzieńczy meteoryt

Impreza rozkręciła się na dobre. W klubie dawno nie widziano takiego tłoku, no ale nadeszły przecież wakacje – trzeba było to uczcić!

            Martynie w końcu chociaż na parę minut udało się oderwać od tego tłumu i od Kuby, by na trochę odsapnąć, co wcale nie oznaczało, że jej się tu nie podoba. Wręcz przeciwnie! Po raz pierwszy od bardzo dawna może tak po prostu się zabawić, nie myśląc o niczym innym. Może poczuć się szczęśliwa. Nawet nie przeszkadzało jej to, że cały czas przebywa z chłopakiem, którego zna zaledwie dwa dni. Mimo wszystko i tak czuła się przy nim jakoś dziwnie… bezpiecznie, chociaż tak bardzo się różnili – pod każdym względem, ale nie chciała teraz o tym myśleć… Chciała się bawić! Jednak gdy tylko wróciła z powrotem na parkiet, przed jej oczami pojawił się Łukasz.

- Znowu ty?! – Przewróciła oczami i złapała się teatralnie za głowę.

- Niestety, panienko, parkiet nie należy tylko dla ciebie i twojego lalusia. – Przygarnął do siebie jakąś pierwszą, lepszą dziewczynę.

- Wszystkie laski także nie będą twoje.

- Jasne, że nie. Będą tylko te najlepsze. – Uśmiechnął się chytrze.

- Gówniarz z ciebie jeszcze. – Miała zamiar zakończyć tę jakże inteligentną konwersację z Łukaszem, ale ten jak zwykle nie dawał za wygraną.

- Patrz lepiej na siebie! – Udał się za nią, kiedy próbowała odejść. – Jesteś niczym.

- Odezwał się pan wszystkowiedzący! Jakoś dzisiaj mi to zwisa – wykrzyczała. – I jeszcze mała rada: kup sobie porządniejszy lakier do włosów, bo coś ta twoja blond grzywa nie układa się tak, jak powinna. – Ledwo powstrzymywała się od wybuchu śmiechu.

- Jesteś żałosna! – Popatrzył na nią zaskoczony. Nieśmiała i cicha Martynka już wcale nie jest taka spokojna. – I skoro już wspominasz o radach, to idź lepiej do zakonu, bo z tym twoim, jak ty to pewnie nazywasz, ciałem; daleko nie zajdziesz. – Jego śmiech doprowadzał ją do szału. Jeszcze trochę a podniosłaby swoją rękę i wycelowała ją prosto w jego nos.

            Ktoś jednak ją uprzedził.

- Co ty powiedziałeś? – Nie wiadomo skąd, nie wiadomo jak; znalazł się przy nich Kuba.

- Czego chcesz, oszołomie? – Łukasz zdołał się podnieść po ciosie i już szykował się z pięściami.

- Kuba, daj spokój! Za dużo wypiłeś! – Ciągnęła go za ramię, przez przypadek nawet rozrywając jego koszulę.

            Ale na nic się to zdało. Oni nie zważali na nią uwagi. Byli tak pochłonięci walką; jak zahipnotyzowani. Nawet nie zauważyli, kiedy dziewczyna stanęła między nimi, próbując ich rozdzielić i sama dostała przez przypadek od któregoś z nich w twarz. Nagle znaleźli się przy nich ochroniarze.

- Pożałujesz tego! –  Łukasz próbował się jeszcze wydzierać, ale to ochroniarz okazał się silniejszy. – A ty – wskazał palcem na dziewczynę – nie zawsze będziesz z nim! – Wytarł krew, która ciekła mu z nosa.

- Jesteś zwykłym… - Martyna nie pozwoliła Kubie nawet dokończyć, bo na słowach pewnie by się nie skończyło. Popchnęła go w kierunku wyjścia i znaleźli się na ciemnej ulicy.

- Kuba, co Ci odbiło?! – Od razu naskoczyła na niego. – Mogłeś jeszcze więcej wypić. – Udawała nieźle obrażoną.

- Nie jestem pijany. – Wywrócił oczami. – Wypiłem tylko jedno piwo. I miałem słuchać tego pedała jak Cię obraża? – Włożył ręce do kieszeni i zaczął się jej przyglądać.

- Przyzwyczaiłam się już do tego a Ty robisz wielki problem.

- No to przepraszam, że ci pomogłem! – Krzyknął.

- Nie zdziwię się, jak cię zaskarży o napaść.

- Pff! – Parsknął. – Gdybym się miał takimi rzeczami przejmować, to bym chyba ześwirował. – Uśmiechnął się sztucznie.

- Jesteś głupi. – Podsumowała.

- Owszem. Skąd go w ogóle znasz?

- Ze szkoły. – Przedstawiła go z grubsza i opowiedziała całą historię o tym, jak cudem wytrzymała z nim rok w jednej klasie.

- Niestety, zawsze znajdą się gdzieś jakieś odchyły. – Zaczął się śmiać.

- Mało powiedziane. – Zamyśliła się. – Ale teraz przeze mnie nie możesz wrócić do klubu.

- Przeżyję. A Ty jak wracasz do domu?

- Nie wiem. – Wzruszyła ramionami. Miała zostać na noc u koleżanki, ale w tej sytuacji plany chyba legły w gruzach. – A Ty?

- Przyjechałem samochodem. – Oznaczało, że chłopak na pewno ma więcej niż 18 lat!

                         Głupie… Rozmawiają ze sobą jak dobrzy znajomi, a nie wiedzą nawet ile każde z nich ma lat i jak się nazywają. Korciło ją zapytać o to wszystko, ale skoro jemu to nie przeszkadza, to jej raczej też nie powinno. Wyszłaby wtedy na wścibską.

- Jest jeden problem… piłeś. – Wyrwała się z przemyśleń.

- Ale mało. Za dwie godziny nie będzie śladu.

- A co do tego czasu?

- Nie wiem. – Kopnął jakiś kamyszek i ruszył przed siebie wzdłuż ciemnej ulicy.

                         Martyna stała przez chwilę sama i wpatrywała się w niego. Zdawało jej się, że już skądś go zna. Ta sylwetka… Podobna do… Nie, to musiała być tylko jej chora wyobraźnia.

- No idziesz? – Odwrócił się.

- Tak. – Energicznie zerwała się z miejsca, by uciec od tych dziwnych myśli i już znalazła się przy nim.

- Nie znam jeszcze Leszna, prowadź na rynek. – Uśmiechnął się zachęcająco.

                         Przez niemal całą drogę szli w milczeniu. Martynie zdawało się, że gra jakąś główną rolę w horrorze, zwłaszcza, gdy skręcali w jakąś ciemną, opustoszałą uliczkę i słychać było jedynie odgłos jej szpilek, które głośno stukały o chodnik.

- Boisz się? – W końcu się odezwał.

                         Czy on jej czytał w myślach? Naprawdę się przestraszyła. Dopiero teraz sobie uświadomiła, jaką jest wariatką.

- Trochę. – Zaryzykowała.

                         Na szczęście do rynku nie było już tak daleko, więc jakby co pobiegnie. Tam przecież będą jacyś ludzie. Na pewno… Muszą!

- Nie dziwię się. Jesteś tu sama. – Patrzył na nią poważnie, a w błysku lamp widział tylko jej błękitne, przestraszone oczy.

- No przecież – głos jej się załamał – ty też jesteś i chyba… - Poczuła, jak ze strachu jej kolana robią się miękkie.

- Oj Martynko, za bardzo ufasz ludziom. – Złapał ją za rękę a ona zaczęła się trząść.

- Co masz na myśli? – Wyrwała się i odsunęła na odległość czterech, pięciu metrów.

- Myślisz, że dlaczego tu z tobą teraz jestem… - Przybliżył się.

- Odejdź! – Krzyknęła i zaczęła biec, co w wysokich szpilkach nie było łatwą sztuką.

                         Ale Kuba wcale za nią nie ruszył. O co mu do cholery chodziło?! Dziewczyna z niepewnością odwróciła się z powrotem lekko w jego stronę. Albo to jej się śniło, albo ten osiemnastolatek był na serio popieprzony. Stał w tym samym miejscu, kilkadziesiąt metrów za nią z wielkim bananem wymalowanym na twarzy.

- Czego ode mnie chcesz?! – Wykrztusiła z siebie.

- Niczego. – Śmiał się. – Odwdzięczyłem się za tę akcję rano, na ogrodzie. Teraz wiesz, jak się wtedy przestraszyłem.

- Jesteś nienormalny! – Zaczęła krzyczeć a całe powietrze uszło jej z płuc.

                         Naprawdę jeszcze nigdy tak się nie bała!

- Myślisz, że mógłbym coś takiego zrobić? – Podszedł do niej, a ten olbrzymi uśmiech nie miał zamiaru chyba mu w ogóle schodzić z twarzy.

- Skąd mam wiedzieć, nie znam cię!

– Nigdy nie zapomnę tego „odeeejdź!”. – Próbował ją naśladować, aż go brzuch zaczął boleć ze śmiechu.

- Nie pokazuj mi się na oczy. – Jeszcze głośno oddychała. - Nie chcę cię widzieć, debilu! - Ruszyła szybkim krokiem przed siebie.

- Daj spokój! – Patrzył jak odchodzi. – Nie zostawisz mnie chyba samego. Zgubię się! – Przekonywał.

- Och, jak mi przykro! – Uniosła ręce w górę, wcale nie zwalniając.

- Jestem ciekaw dokąd pójdziesz i jak wrócisz. – Włożył ręce do kieszeni swoich jeansów.

- Jakoś sobie poradzę. - Może by i sobie poradziła, gdyby kursowały tu i o tej godzinie jakieś autobusy, pociągi czy cokolwiek. – No dobra… - Uległa. – Ale to nie znaczy, że nie jesteś debilem. Wcale ci nie wybaczyłam, rozumiesz?

- Jasne, jasne! – Krzyknął jak kapitan jakiegoś statku pirackiego i już znalazł się przy niej.

                         Doszli do rynku. Oświetlony ratusz wyglądał przepięknie.

- No, no. Nie spodziewałem się. – Pochwała w ustach Kuby, to jak wygrać w toto lotka. - W porównaniu z Poznaniem, to się chowa, ale myślałem, że będzie gorzej.

- Pozory mylą.

- Czasami. – Usiedli się na ławce.

                         Noc była bardzo ciepła, dlatego wokół (mimo takiej pory) kręciło się tu wielu ludzi.

- Spadające gwiazdy nie istnieją. – Podniósł głowę, gdy widział, że dziewczyna z rozmarzeniem wpatruje się w niebo.

- Zależy dla kogo. – Nie przerywała sobie. – Nie masz marzeń?

- Mam. – Spojrzał na nią. – Ale samemu musisz je spełnić, nikt za ciebie tego nie zrobi. Dlatego nie wierzę. Proste.

- A weź idź. Taki z ciebie romantyk jak z koziej dupy trąba. – Pokręciła przecząco głową a chłopak wybuchnął śmiechem.

- Że co? – Patrzył na nią uradowany.

- Ufo.

- W to też wierzysz? – Złapał się za głowę. – Z kim ja żyję?

- Z elfami, wiesz. – Wywróciła oczami. – Powiedz lepiej czy już wytrzeźwiałeś i czy możesz prowadzić ten samochód, bo chciałabym już, panie z łaski twojej, wrócić do domu. - Wyrzuciła to wszystko na jednym oddechu.

- Nie wiem czy wytrzeźwiałem, sprawdź. – Uniósł wysoko brwi.

- Ciekawe jak? – Patrzyła na niego zdziwiona.

                         Co on znowu wymyślił?

- Pocałuj mnie. – Jego błękitne oczy zaczęły świecić jak żarówki.