15. Tylko kłótnia uświadamia, jak bardzo drugi człowiek jest dla Ciebie ważny.

Wieczór, 15 lipca 2012 r.

Mijające sekundy zdawały się być dla obu z nich wiecznością. Dziewczyna z niedowierzaniem wpatrywała się w błękitne tęczówki chłopaka oświetlane przez stadionowe reflektory i myślała, że śni. Skąd on się wziął tutaj? Czy to na pewno był on? Walczyła ze swoimi myślami, aż w końcu jakby wybudzona z amoku, gwałtownie wstała z kolan żużlowca, nie spuszczając wzroku z Kuby. 

- Kim on jest? - Maciej tylko obracał głowę to w jedną, to w drugą stronę, oczekując wyjaśnień.

- Kuba - uśmiechnęła się tak szeroko, jak tylko potrafiła. To wszystko działo się mimowolnie. Nie potrafiła tak po prostu bezczynnie mu się przyglądać. Podbiegła i z całych sił przytuliła osiemnastolatka. - Tak dawno cię nie widziałam! Co tu robisz? - krzyknęła mu do ucha.

- Może mi ktoś, do cholery, wyjaśnić, kim on jest? - Magic cały czas przyglądał się tej dwuznacznej sytuacji z szeroko otwartymi oczami i czuł, że zaraz coś w nim wybuchnie.

- Jestem przyjacielem Martyny - pospiesznie wyjaśnił i czekał na jego reakcję. Nie wiedział, kim ona jest dla niego. Nie zamierzał też jednak się poddawać. Oddał walcowerem w życiu tak wiele spraw, że o tą najważniejszą zawalczy, ile tylko będzie miał sił.

- Nigdy o tobie za wiele nie słyszałem - chciał podkręcić atmosferę, sprowokować.

- Widocznie niezbyt wiele jest o mnie do opowiadania - odgryzł się.

            W powietrzu (oprócz woni spalonego metanolu) wyczuwało się też mentalną potyczkę na linii Kuba - Maciej.

            Walka gladiatorów.  

- Albo nie jesteś zbyt ważny - nie wierzył, że wydobyło się to z jego ust. Był rozdrażniony, jak zawsze, kiedy ten typek dzwonił do Martyny, ale miał zamiar inaczej rozstrzygnąć ten spór. To było jednak silniejsze.

- O co ci chodzi? - Kuba zrobił kilka kroków do przodu, gdy potem dziewczyna go zatrzymała.

- Dajcie spokój.

- Sam zaczął - opanowywał nerwy na wodzy.

- Nie wygłupiajcie się.

- Nawet nie mam ochoty. Przejdziemy się gdzieś? - zaproponował.

            Martyna ukradkiem spojrzała na żużlowca, lekko się uśmiechnęła i przytaknęła głową.

- Co za typek! - zaczął Kuba, kiedy już wychodzili ze stadionu.

- Tak naprawdę nie jest taki. Nie wiem, co go dzisiaj ugryzło.

- Ja chyba wiem.

- Co masz na myśli? - podniosła głowę i spojrzała w jego oczy.

- Nieważne.

            Dalej szli w milczeniu. Nawet nie wiedząc dokąd, tak po prostu; przed siebie. Teraz, kiedy nareszcie byli tak blisko siebie, nie wiedzieli jak ze sobą rozmawiać. Czyli to jednak prawda, że odległość naprawdę może zniszczyć wszystko?

- Powiesz mi w końcu, co się stało, że przyjechałeś? - zaczęła siedemnastolatka.

- Nie cieszysz się? - spojrzał na nią. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo brakowało mu jej obecności.

- Oczywiście, że się cieszę, - złapała go za rękę - ale miałeś być przecież we Włoszech.

            Przez jego ciało przeszła fala dreszczy. Nie potrafił być tak obojętny na nią, na jej dotyk. Coraz trudniej przychodziło mu opanowanie swoich emocji.

- Powiedzmy, że dostałem urlop - mocniej zacisnął dłoń na jej palcach.

- Przecież jeszcze dobrze nie zacząłeś jeździć.

- Wymarzony trener.

- Albo leniwy zawodnik.

            Przez jego głowę przebiegła myśl, żeby o wszystkim jej powiedzieć. W końcu była do tego niepowtarzalna okazja. Od dawna tego pragnął. Ale co jeśli ona naprawdę uważa go tylko za przyjaciela? Nie chce tego zniszczyć. Nie chce jednak też, by ktoś sprzątnął ją sprzed nosa.

- Musimy poważnie porozmawiać - zatrzymał się nieopodal niewielkiego parku.

- Tak? - stała na przeciwko niego tak blisko, że wyczuwał bijące od niej ciepło.

            Układał w głowie wszystko, co miał zamiar wyrzucić ze swojej duszy, gdy nagle za drzewami, na sąsiedniej ulicy, zauważył poruszające się, kolorowe światełka od Młyńskiego Koła.     

- Chodź! - szarpnął ją za rękę i szybko przebiegli przez alejkę.

- Zwariowałeś?

- Nie powiesz mi chyba, że nigdy nie marzyłaś o randce w Wesołym Miasteczku - podbiegł do kasy, a po pięciu minutach miał już wykupione bilety na większość miejscowych atrakcji. - To od czego zaczynamy? - Stali pod rozgwieżdżonym niebem pośród połyskujących dookoła różnymi kolorami tęczy światełek. - To! - wskazał ręką na najwyższą kolejkę, a Martynę wmurowało.

- Nie ma mowy! W życiu!

- Proszę cię, nie mów, że wymiękasz - pociągnął ją.

- Po moim trupie - upierała się przy swoim.

- Mam pójść sam? - udawał zasmuconego. 

- Pozwól, że będę cię wspierać z ziemi - posłała mu swój uśmiech numer pięć i się cofnęła.

- Nie dyskutuj, małolato - podniósł ją i zaniósł prosto na wyznaczony fotel. Pozostali patrzyli na nich jak na wariatów, jednocześnie się uśmiechając. - Teraz chyba nie wyjdziesz. Tłum ludzi się nam przygląda, nie zrób wiochy, kotku - usiadł się obok niej.

- Jesteś nie-no-rma-lny! - miała ochotę strzelić mu z całej siły w łeb. - Jeśli przeżyjemy, skręcę ci kark - przymknęła oczy i z całej siły ścisnęła poręcz i rękę Kuby.

- Trzy piętra to naprawdę wysoko - spoglądał na jej prawy profil, po czym poczuł ból w okolicach poniżej pasa - powyżej ud. - Za co to?! - zwinął się w pół.

- Taki chrzest bojowy specjalnie dla ciebie, kotku - zaśmiała się, a potem przez jej ciało przeszła fala potężnej adrenaliny; kolejka ruszyła.

            Trzy zawały serca, zdrętwiałe nogi i ręce to tylko niektóre ze skutków, jakie spotkały Martynę podczas kolejnych kilku minut. Obydwoje schodzili z kolejki jak pokraki.

- Nie wybaczę ci tego nigdy - Kuba rzucił się na najbliższą ławkę, nadal czując ból.

- Chyba jesteśmy kwita - jeszcze cała trzęsła się jak galareta. - Zapomniałam już, jaki jesteś stuknięty.

- Cała przyjemność po mojej stronie - zaśmiał się, gdy podszedł do nich młody chłopak, sprzedający watę cukrową.

- Zachowujemy się jak małe dzieci – wzięła do ręki patyczek.

- Mi to nie przeszkadza.

            Siedzieli obydwoje na ławeczce, śmiejąc się, przyglądając się innym i wspominając wszystko, co przyszło im do głowy. Dogadywali się jak nikt inny. Po prostu jakby znali się od zawsze. Tak jak wtedy tej nocy na rynku. Zapominali o całym otaczającym ich świecie. Mogli tak bez końca, będąc po prostu sobą. Wyobrażali sobie właśnie wielką karierę Kuby jako zawodnika FMX, wspólną podróż do Australii, do jego siostry. Co najważniejsze planowali ją razem. Kuba poczuł ogromną ulgę na sercu, gdy wszystko zaczęło się układać jak dawniej, jak przed dwoma tygodniami, że nadal potrafili rozmawiać i radzić sobie tak bezinteresownie.

Po chwili rozległ się jednak dźwięk telefonu. Martyna odebrała go, a kiedy osiemnastolatek usłyszał imię „Maciej”, coś w nim zaczęło się gotować. Jak ona mogła się z nim zadawać? Kompletnie tego nie rozumiał.

- Muszę już wracać - schowała telefon.

- Jak to? - jego oczy przybrały rozmiaru pięciozłotówek, a promyk nadziei prysnął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

- Dzisiaj wylatujemy do Anglii, jutro Elit League - spuściła głowę i czuła się naprawdę zawiedziona.

- I nie powiesz mi, że lecisz tam z tym typkiem?      

- Tak się akurat złożyło.

- I dzisiaj tez się akurat tak złożyło? - uniósł jedną brew i wstał.

- Tak – poczuła się niepewnie. Nie chciała się kłócić. Nie teraz, kiedy było tak dobrze. - Proszę, chodźmy już. - Ruszyli w stronę wyjścia.

- Ile razy jeszcze się tak przypadkowo spotkacie? - wywrócił oczami i przyspieszył kroku. Zaczynał się coraz bardziej denerwować, co było rzadkością. Działał często spontanicznie, pod wpływem chwili, ale prawdziwie go zdenerwować było naprawdę ciężko.

- Nie wiem. Kuba, o co ci chodzi?!

- O to, że to nie jest twoje towarzystwo.

- Słucham?! - zaśmiała się. - A skąd ty to niby wiesz? – Od kiedy on udzielał jej takich rad? Przecież nie była jego własnością.

- Widzę przecież.

- Nawet go nie znasz.

- W tym właśnie problem, że ty też - zrobił cwaniacką minę.

- Zdążyłam się z nim już poznać, więc proszę, nie oceniaj! - krzyknęła.

- Już? - czuł się rozczarowany. – Szybko.

            To była ich pierwsza kłótnia, hmm, od zawsze...

- Uważasz mnie za… łatwą?! – wykrzyczała mu w twarz i wybiegła kawałek do przodu.

- Ceniłem cię zawsze za to, że byłaś naturalna, nie robiłaś niczego, by komuś się przypodobać. Widzę, że to się jednak zmieniło! – rozłożył ręce i głęboko oddychał.

            Miał jej tylko powiedzieć, że… Bezsensownie w ogóle, że tu przyjechał!

- Nic się nie zmieniło!

- Wiesz, żałuję chyba, że tu przyjechałem. To miała być niespodzianka, jak zwykle nic nie wyszło – znaleźli się właśnie przy parkingu, gdzie stał jego samochód.

- Chyba masz rację, nie potrzebuję twojej łaski.

            Jej serce rozerwało się w tym momencie na tysiące malutkich kawałeczków. To był najmilej spędzony wieczór od dwóch tygodni. Nie chciała go stracić, nie chciała, ale…

            Tak naprawdę to już sama nie wiedziała, czego pragnie.

- Ty zaraz wylatujesz do Anglii, będzie lepiej, jak też już odjadę – odkluczył swoje Audi i zasiadł na miejscu pasażera.

- Chyba tak – jej oczy zapełniły się łzami. – Przyjedziesz na mecz w Gdańsku?

- Nie wiem – odpalił. – Miłej zabawy. Z Maciejem – uśmiechnął się tak sztucznie, że miała ochotę przywalić mu w twarz. – Widocznie takie szczęście nie jest mi pisane – spojrzał prosto w jej oczy, by zapamiętać je na długo i czym prędzej odjechał.

            Zostawił ją samą, SAMĄ! Z jednej strony miała zamiar za nim biec, z drugiej odechciewało jej się wszystkiego, chciała, by wszyscy się od niej odczepili! W rezultacie jednak usiadła na krawężniku, a po jej policzkach spłynęło najpierw kilka kropli, a potem cała fala gorzkich łez. Miała ochotę zniknąć z tego świata. 

***** 

            Nie wiedział, dlaczego to zrobił. Jego serce waliło jak oszalałe. Wyjechał z Tarnowa i zatrzymał się na poboczu. Musiał ochłonąć, opanować emocje, które zawładnęły jego całym ciałem. Oparł głowę na kierownicy. W tym momencie nic na tym świecie nie miało najmniejszego sensu.